'Amai, je moet nogal sterk zijn!'

 “Amai, je moet nogal sterk zijn!”

Die reactie krijg ik vaak als ik vertel dat ik met Wat ik nog zeggen wou graag mensen interview die niet lang meer te leven hebben.

Ik begrijp die reactie ergens wel. Ik denk zelfs dat ik vroeger net hetzelfde zou hebben gereageerd …

De vraag bleef echter in mijn hoofd malen: ben ik sterk?

Ergens kan ik wel veel ‘aan’. Al is het misschien een beetje vreemd om dat over jezelf te zeggen ... Zo belde een kennis van mij me enkele jaren geleden op toen ze vernam dat haar zus was verongelukt. Ze zei daar nadien over: ‘Het is ongelofelijk welke mensen dan door je hoofd schieten. Dat zijn andere dan ik op voorhand had gedacht …’ Maar dat bleek ik dus, terwijl we elkaar wel kenden, maar ook nog niet echt beste vriendinnen waren en ik ook haar zus niet kende. Daarnaast vertrouwden de mensen die ik interviewde voor Kerk & Leven veel toe aan de piepjonge journalist die ik was. Verder hoor ik regelmatig van vriendinnen dat ze zich veilig weten bij mij, waardoor ze durven te vertellen wat er op hun hart ligt. Van zo’n schone complimenten krijg ik het altijd erg warm.

​Ben ik altijd sterk?
Poeh! Zeker niet! Een opmerking van iemand kan langer door mijn hoofd blijven spoken dan nodig. Ik huil gemakkelijk als anderen wenen. Ik loop weg van geweld in films. En een halve dag kajakken en mijn armspieren zijn zo verzuurd dat ik twee pijnstillers moet slikken om de slaap te kunnen vatten.

Moet je echter ‘sterk’ zijn om eindelevensgesprekken te doen?
Ik zou de vraag graag anders formuleren.

Hou ik van gesprekken met diepgang?
Ja!

Hou ik van gesprekken die over de essentie van het leven gaan?
Ja!

Hou ik van authenticiteit?
Ja!

Driewerf hoera, want dan passen die eindelevensgesprekken helemaal bij mij.

Mensen reageren ook zo, omdat ze ervan uitgaan dat het einde van het leven met negatieve emoties gepaard gaat. Dat is  natuurlijk ook zo: frustratie, kwaadheid, diep verdriet, … Die emoties zijn er, mogen er zijn en laat ik ook zijn.

Maar ook het andere spectrum is aanwezig: liefde, aandacht, vertrouwen, blijdschap, trots.

Daarenboven peilen de vragen die ik stel zowel naar moeilijkere momenten als naar schone momenten. Wijze momenten, zoals ze hier in Gent zo mooi zeggen. En die gaan natuurlijk gepaard met positieve gevoelens.

Heb ik dan geen enkele schrik dat die gesprekken aan mijn ribben gaan blijven plakken?
Mja, ik moet toegeven dat die vraag me bezighoudt. Ik gooide het recent op tafel tijdens een koffiedialoog – ja, zo heette het écht :-) – met een zestal vrouwen die met palliatieve zorgen en/of rouw bezig zijn: hoe maak je dat je niet overspoeld wordt door alle emoties waar je cliënten/patiënten doorgaan? Stuk voor stuk vonden ze het een interessante vraag. Zó interessant zelfs dat ze er graag de volgende koffiedialoog aan willen wijden.

​Tussen de regels hoorde ik al wel dat ze niets liever doen dan het werk dat ze doen. Ondanks dus de vele rauwe emoties die de revue passeren. Een enkeling formuleerde het grappend(!) als een afwijking om met mensen met verlies te werken. Wat me trouwens enorm is bevallen, was dat er tijdens die koffiedialogen veel is gelachen. Ook al vertelde iedereen er waarom hij het werk doet dat hij doet. Wat natuurlijk een serieuze zaak is. 😉

Misschien zat de vraag die ik had opgeworpen er ook wel voor iets tussen. Namelijk of ze in staat waren om samen te lachen met hun cliënten. Dat deden ze allemaal, ook al was het soms pikzwarte humor van hen of de cliënt. Dat stelde me gerust. Want humor en speelsheid zijn een deel van wie ik ben. En dat wil ik ook – op gepaste momenten – inbrengen in de interviews. Omdat het de spanning wegneemt. Omdat het even helemaal iets anders is. Omdat het ontspant. Omdat het een glimlach op gezichten tovert. Zelfs hier bij mij al, bij het schrijven erover hier. 😊

En weet je wat?

Als het me allemaal te veel zou worden, dan heb ik zonet een heleboel fantastische mensen leren kennen die zeker bereid zijn om naar me te luisteren en advies te geven. Of ik zoek een andere oplossingen. Want problemen zijn er om op te lossen, toch?

Maar heb ik zin in die eindelevensgesprekken?
Buitengewoon veel! Je kunt het niet geloven! Ik sta werkelijk te popelen!

Ik voel de kracht van die eindelevensgesprekken zo sterk. Ik kreeg het nog eens bevestigd in het boek Afscheid dat verbindt: praten over het levenseinde van Hilde Inghels: “… praten over het afscheid maakt een fundamenteel verschil voor de betrokkene en naaste (…). In een gesprek op het einde van iemands leven ontmoet je de essentie van het leven. Daarom zijn verhalen en getuigenissen over die momenten zo betekenisvol.”

Kijk zie.

Aan die fantastische woorden heb ik werkelijk niets meer toe te voegen!

ps: Graag rechtstreeks deze blog in je mailbox? Dat kan als je je inschrijft op de inspiratiemail. Die mail is interessant als één van de onderstaande bolletjes op jou van toepassing is:

• je bent of kent iemand die niet meer lang te leven heeft
• je vindt het belangrijk iets tastbaars na te laten aan één of meerdere mensen rondom jou
• je hebt iets met schrijven
• je wil zo bewust mogelijk afscheid van iemand en/of van het leven nemen
• je houdt ervan geïnspireerd te worden rond alles wat het einde van het leven te maken heeft
• je hoort graag uit eerste bron hoe anderen eindelevens-gesprekken ervaren en of ze wel content zijn met hun boek
• je staat te popelen om als eerste te weten te komen wanneer er interessante (schrijf)workshops zijn (bv. afscheidsbrief schrijven, samen het 'Voor altijd verbonden-boek' invullen, originele wenskaartjes neerpennen, je biografie opstellen, ...*)

Inschrijven kan door rechtstreeks naar de pagina 'contact' te gaan of door op deze link te klikken.

* Laat gerust weten aan welke (schrijf)hulp - hoe groot of hoe klein ook - je nodig hebt.